4 februari is voor mij altijd een beetje een donkere dag. Of nou ja, donker is misschien een beetje zwaar, maar het is in ieder geval nooit mijn favoriete dag. De dag zelf kan best wel prima zijn. Deze keer heb ik rustig met een koffie in een cafeetje gezeten. Niks mis mee. Wat deze dag zo donker maakt, is een herinnering.
In de ochtend van woensdag 4 februari 2009 kreeg het meisje dat naast me in de klas zat een ongeluk. Ze was onderweg naar school toen een auto haar aanreed. Ze had willen oversteken met haar fiets, maar zover is het niet gekomen. Er was een verkeersbord verkeerd geplaatst, de automobilist zag haar niet aankomen. Haar leven eindigde toen ze nog maar dertien jaar oud was.
Nee, ik ben níet de enige die op 4 februari aan Yvonne denkt
Zelf was ik die dag ook onderweg naar school en nam dezelfde route. Ik fietste maar een klein stukje achter haar. Het geluid van de klap zal ik nooit vergeten. Daarna paniek van de andere kinderen om me heen. Mijn eigen stem toen ik in paniek mijn moeder belde. Nog altijd ben ik haar intens dankbaar dat ze nog geen vijf minuten later naast me stond. Alles ging die ochtend zo snel, maar het staat nog altijd met inkt in mijn geheugen gegrift.
Liever denk ik aan de positieve dingen en de positieve herinneringen die ik aan haar heb, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Dit is niet iets wat ik zomaar kan vergeten. Wat ik wel kan doen, is het iets positiever maken, door 4 februari te zien als een dag om haar te herinneren. Even vraag ik me af of ik de enige ben die vandaag aan haar denkt. De mensen van toen zie ik eigenlijk nooit meer. Al snel schud ik die gedachte van me af. Nee, ik ben níet de enige die op 4 februari aan Yvonne denkt.
4 februari is voor mij altijd een beetje een donkere dag, een dag die ik wil verlichten. Dit jaar kocht ik een kleine blauwe kaars en stak die voor haar aan. Ik dacht aan haar en in het brandende kaarslicht was de dag niet zo donker meer.
