Wekenlang hadden we de klus uitgesteld. Maandenlang hadden we er tegenaan zitten hikken, maar afgelopen weekend moest het er dan toch écht van komen. Mijn vader had me gezegd dat het mannenwerk was en dat we een mannetje om hulp hadden moeten vragen. Maar m’n vader was ouderwets. Mannenwerk, dat was zíjn woord. Een woord dat ons er niet van weerhield het zelf te doen. We waren sterke independent women en geloofden er heilig in dat we dit varkentje prima zelf konden wassen. Fluitje van een cent, in een handomdraai en appeltje-eitje.
In de koelkast moet een groene chocoladetaart staan, al een paar weken op kweek
Het moest en zou nu gebeuren. Het kon niet langer. Maandenlang hadden we geleefd met een tekort aan ruimte. Ook hadden we iedereen nadrukkelijk gewaarschuwd niet de deur open te doen. Want dan zou je bezwijken. Niet alleen door de plantjes die zich aan de binnenkant aan de wanden hadden genesteld, maar ook door de groene chocoladetaart die al een paar weken op kweek stond.
We verzamelden onze moed, stroopten onze mouwen op en zetten onze schouders eronder. Letterlijk. Ik begreep waarom mijn vader had gezegd dat het mannenwerk was. Wat ik niet begreep, was dat niemand ooit op het idee was gekomen om handvatten aan zo’n ding te monteren. Het is niet eens het gewicht dat je tegenvalt. Zo’n groot rechthoekig object is het meest onpraktische ding dat ik ooit getild heb.
De eerste keer dat je dat leest, denk je ooh steady, maar ’s ochtends piep je wel anders
Maar goed, klagen zouden we niet. Het moest lukken. Dus met twee vrouw sterk duwden, trokken en tilden we treetje voor treetje ons afgedankte witgoedgevalletje naar beneden. Het fijnste aan het hele gebeuren is dat de gemeente heeft besloten dat witgoed alleen tussen zes en acht aan de weg gezet mag worden. De eerste keer dat je dat leest, denk je ooh steady. Maar wanneer je ’s ochtends abrupt uit je schoonheidsslaapje wordt gewekt en je beseft dat ze zich daar bij de gemeente inderdaad niet hebben vergist tussen AM en PM, piep je wel anders. Het scheelde nog dat het droog was…
Misschien dat ik in het vervolg toch een handige man (of twee) vraag om voor ons te tillen. Maar oké, we zijn van onze schimmelkoelkast inclusief chocoladetaart af. O ja, geen zorgen, die taart hebben we uiteindelijk tóch maar niet aan de gemeente cadeau gedaan, maar netjes met een dichtgeknepen neus én kittige roze handschoenen weggegooid. Feels good.
