Kort geleden pleitte ik voor een leven zonder muur om ons heen omdat onze muur uiteindelijk altijd omvalt, en hard ook. Het vergt moed om volledig onszelf te zijn, inclusief onze minder leuke kanten. Het is niet altijd gemakkelijk om die moed bij elkaar te rapen.
Deze week werd ik geconfronteerd met mezelf. Het inspireerde me tot het schrijven van een brief aan een kant van mezelf waar ik niet trots op ben, die ik liever niet wil hebben maar waar ik wel mee zal moeten leven.
Ik heb me vaak voor je geschaamd, mezelf veroordeeld en geprobeerd om de strijd met je aan te gaan
Lieve jij,
Je beïnvloedt dagelijks mijn leven, mijn bezigheden, mijn stemming en mijn manier van denken. Mijn identiteit bestaat uit meer onderdelen, ook al voelt dat vaak niet zo. Over dat aspect zou ik het graag met je willen hebben.
Soms voelt het alsof je me kan verdoven, alsof je me voor een paar minuten kan laten wegzakken uit de wereld waarin ik graag wil zijn. Wat er om me heen gebeurt hoor en zie ik niet meer, waar ik naar kijk is een wazig punt geworden en waar ik mee bezig was is stil komen te liggen. Vaak is de bewustwording van de leegte en het besef van de dingen en de mensen die er wel zijn, datgene wat de verdoving weet te verdringen.
Ik heb me vaak voor je geschaamd, mezelf veroordeeld en geprobeerd om de strijd met je aan te gaan. Een verklaring voor je aanwezigheid is er niet en mijn begrip zul je nooit krijgen. Ik zal je horen, maar niet altijd naar je luisteren. En ik zal leren om je te accepteren en om je lief te hebben. In ruil daarvoor hoop ik dat je je invloed, je kracht en de angst zult verminderen. Het proces van het accepteren van de dingen die je doet en van de realiteit met jou als onderdeel van mij, is begonnen.
Jezelf zijn is geen luxe, zei ik ooit
Voordat je zonder muur de wijde wereld intrekt, moet je eerst jezelf recht in de spiegel aan kunnen en durven kijken. Jezelf zijn is geen luxe, zei ik ooit. Maar het is wel een noodzaak om verder te kunnen leven.
Na de grootste strijd wacht de grootste overwinning.
