Terwijl ik de eerste bladzijden Wat is Onderzoek? van Nel Verhoeven doorlees, bedenk ik me dat we morgenavond in The Big Building een migrant (vluchteling is het verboden woord van 2017) moeten interviewen. Morgenavond! Als ik denk aan de miserabele vragen die we hebben bedacht, begin ik ernstig te twijfelen. Zijn die vragen niet ellendiger dan alles wat die arme ziel al heeft meegemaakt op z’n barre tocht naar de frisgroene weiden in ons fraaie polderlandschap?
We moeten een experience bouwen waarmee we de huidige tendensen bevechten vanuit de kern van het probleem
Ik zit meteen op een dood spoor, m’n gedachten springen naar m’n andere vak, DTM4. Een soort bijeengeraapte psychologie, retorica en strategie ineen. En dan in een Amerikaans aandoend boekje, dat zelfs onze docenten met enige regelmaat té Amerikaans vinden. En dan alleen de theorie. Snap je? Dus, creativiteit, vastgelegd in een boekje dat docenten maar half goedkeuren, met regeltjes die aangeven dat de regel niet volstaat en dat er geen manier is om creatief te worden omdat je creativiteit alleen maar kunt prikkelen of dat het ín je moet zitten. Ja, dr. M. Scientist kliedert er weer lekker op los.
De opleiding verlangt dat we in groepsverband een experience bouwen om de huidige tendens (die je kunt kenschetsen als: alle moslims zijn terroristen en alle blondines doen kader) te bevechten vanuit de kern van het probleem.
Ik ga op onderzoek uit, zoek naar antwoorden die de klodders literatuur me niet bieden. Of nou ja, er zijn wel handige tips om tot creativiteit te komen, en zo. Pas nu lees ik de laatste regel van het hoofdstuk: creativity is nine out of ten times a matter of perception.
Ik sla m’n boek dicht. Het is allemaal maar een kwestie van hoe je het bekijkt. Al die willekeurig verspreide klodders verf die uit mijn hoofd spatten bewijzen dat ik mijn enige eigen zelf ben. Niemand doet het me na, het is uniek, het is creatief. Ik hóef het niet te snappen. Niemand hoeft het te snappen, iedereen is creatief. Of begrijp ik het verkeerd?
