Ik heb echt een pleurishekel aan de kipburger uit de muur. Vraag me niet waarom, maar op de één of andere manier krijgen de muurtraiteurs deze specialiteit maar niet correct, in de juiste volgorde, op het broodje. Begrijp me niet verkeerd, ik snap best dat deze delicatesse niet is uitgevonden om volledig op z’n merites te worden beoordeeld, maar zelfs na tien bier kijk je vreemd op wanneer je ziet wat je krijgt voor de 2 euro 20 die je in het gleufje hebt gedrukt.
Is het een sport, houd ik het broodje verkeerd vast of kreeg een imbeciel een semi-culinaire ingeving?
Voor de culinaire barbaren onder ons: een kipburger bestaat uit saus, sla, platgeslagen vlees (vermoedelijk van de kip) en een klef broodje. Dat zijn meestal ook de ingrediënten die het klepje in de muur uitbraakt. Maar verder klopt het gewoon van geen kant. Welke prehistorische voorouder van Jamie Oliver heeft bedacht dat je de vijf slierten sla en de saus áchter op de burger moet draperen? Zodat je nadat je de gortdroge kipburger bijna naar binnen hebt gekregen, ineens een overkill aan smaaksensaties (jaaaa, toch die sliertjes en saus) op een heel klein stukje brood krijgt voorgeschoteld. Is het een sport? Of houd ik mijn broodje verkeerd vast? Of is het misschien een imbeciel die een semi-culinaire ingeving kreeg en dacht dat je de burger alle ruimte moest geven om z’n verfijnde smaak extra naar voren te laten komen? Zo ja, dan weten we ook meteen waarom hij om twee uur kipburgers in muren aan het proppen is.
De weekendkrant: eenzame-losersnack is smerig met een reden!
Ik schaam me nogal als ik een kipburger uit de muur haal. Een beetje alsof ik de loser van het late-night snacken ben die geen geld meer heeft voor een döner of een kapsalon, die te weinig vrienden heeft om een pizza te delen, maar nog wel te veel trots om bij anderen vijf cent te schooien zodat hij niet louter patat-zonder weg hoeft te kanen. Zodra ik klaar ben met een kipburger heb ik zin om een uur lang onder een warme douche te gaan huilen.
De oplossing van dit nijpende vraagstuk las ik plots in de weekendkrant. Mijn eenzame-losersnack is dus met een reden zo smerig. De kipfilets schijnen tegenwoordig met peuken en ander grondvuil in een bak te worden gepropt, na een Nobelprijswaardig procedé spruiten daaruit producten voort die consumptiewaardig worden geacht. Het ligt dus niet aan mij dat ik de kipburger een afstotelijk geval vind, zelfs mijn autocorrectie kriebelt er een rood lijntje onder en verbetert het met kopburger, een kannibalistische specialiteit vermoed ik zo.
Ik stap over. Vanaf nu af aan ga ik alleen nog maar voor de beefburger, de specialiteit met een plakje plastic erop dat vermoedelijk voor kaas moet doorgaan. Ook niet top en in nuchtere staat zeker geen aanrader. Dat geldt vooral voor de zichtbare restjes antibiotica die zich na je bieravondje voorbereiden op een niet zo’n hele leuke samenwerking met je lever. Maar één ding heeft de beefburger wel. De vijf sliertjes sla blijven op hun plek.
