Het is donderdagavond, kwart voor zes. De werkdag zit erop en ik zet koers naar Simplon om de avond af te sluiten met bier en bands. Terwijl ik langs de Appie in de Oude Ebbinge loop, probeer ik in mijn hoofd een maaltijd samen te stellen. Scheelt weer tijd in de winkel.
Omdat mijn aandacht is verdeeld tussen rijst en aardappelen, zie ik een klein vrouwtje over het hoofd en loop haar bijna omver. Grote ogen kijken omhoog en ik verontschuldig me snel. Ze knikt vriendelijk en vraagt om wat kleingeld.
‘Oh, ja’, zeg ik perplex. Ik ploeg mijn portemonnee door en vind vijftig cent op de bodem. Ze kijkt beteuterd, pakt het muntstuk uit mijn hand.
‘Heb je niet meer?’
Die niet waagt, die niet wint, denk ze waarschijnlijk. In het achterstuk van mijn portemonnee ligt een verfrommeld briefje van vijf dat ik met mijn vinger probeer te verbergen.
‘Maar als je wel geld had gehad, dan had je het wel aan me gegeven, toch?’
‘Ja, dat zou ik wel doen’ (Leugen #2)
‘Nee, sorry, ik heb eigenlijk nooit contant geld op zak.’
Ze kijkt me recht aan en ik weet direct dat ze me doorheeft. Een schuldgevoel borrelt vanuit mijn tenen omhoog.
‘Maar als je wel geld had gehad, dan had je het wel aan me gegeven, toch?’
‘Ja, dat zou ik wel doen’
Leugen #2.
‘Ja, ik zie het aan je, je bent een eerlijke jongen. Kun je anders niet even iets voor me pinnen? Gewoon vijf of tien euro, of zo. Ik moet vanavond nog eten, snap je.’
Als deze vrouw bij een wervingsbureau zou gaan werken, had ze binnen no-time bakken met geld. Ik bereid me voor op leugen #3.
‘Sorry. Ik ga zo naar de kroeg, dus dan laat ik mijn pinpas altijd thuis. Anders geef ik te veel geld uit, en zoveel heb ik nou ook weer niet.’
Ik maak de leugen halfslachtig af met een knipoog, maar besef een seconde later dat er een gat in mijn logica is gevallen. Als ik geen pas bij me heb, zou ik juist wél contant geld bij me moeten hebben. Ik hoop dat ze het niet merkt. Ze speelt mee.
‘Het is al goed, jongen. Hé… maar heb je dan wel een telefoon bij je?’
Ik knik, plots bereid om alles voor haar te doen.
‘Oké, tik mijn naam in… Ja daar, nee, niet die video… Weet je wel hoe youtube werkt?’
‘Nou, ik sta op youtube, misschien kun je mijn video liken?’
Haar ogen glinsteren als ik m’n telefoon pak.
‘Oké, tik mijn naam in… Ja daar, nee, niet die video… Weet je wel hoe youtube werkt?’
‘Ja, ja.’
‘Ja kijk, die daar! Dat ben ik!’
Ze giert van enthousiasme. Samen bekijken we haar video. Ze vertelt dat haar hart even stopte toen Michael Jackson het leven liet. Daarom deze video, als eerbetoon aan haar held. Ik druk op like en zeg dat haar video prachtig is. Ze stuitert van plezier. Dan nemen we afscheid en we gaan ieder onze eigen weg. Ze draait zich nog even om.
‘Wel aan al je vrienden laten zien, hè?’, schreeuwt ze. ‘Ik wil graag die likes.’
Ik steek m’n duim omhoog. Mijn hart vult zich met trots voor dit kleine strebertje met een oneerlijke dosis pech in het leven.
De video Merlyn G.D. Bodha staat hieronder. Vergeet niet hem te liken.
