Ik kan niet de enige zijn die het volgende weleens heeft gedacht: als andere mensen zouden weten waarover ik het met mijn vrienden heb, zou ik in een gesticht worden opgesloten, of op z’n minst een bezoek van de AIVD hebben gehad. Nee, we smeden geen plannen voor het omverwerpen van de regering en ook met andere illegale praktijken laten we ons niet in. Helemaal niet, dit gaat over iets onschuldigs, maar toch.
Het begint vaak theezakjesachtig onschuldig: nooit meer thee of nooit meer koffie…
Ik twijfel of ik het überhaupt moet opschrijven. Mijn gevoel zegt echter dat ik de beerput moet opentrekken. Misschien kampen er wel meer mensen mee en doe ik ze een groot plezier door het in de openbaarheid te brengen. Maar het kan ook zijn dat ik vanaf vandaag vanuit de Mesdag-kliniek moet schrijven.
Vooruit dan maar. Het draait om de markante hobby die m’n vrienden en ik op de middelbare school hebben ontwikkeld: we leggen elkaar dilemma’s voor. Denk aan de vragen die op theezakjes van Pickwick staan, maar dan erger. Vaak begint het redelijk onschuldig met vragen. Nooit meer thee, of nooit meer koffie? Ik weet niet wat het is, maar binnen no-time worden de vragen duisterder en confronteren we elkaar met vragen die afkomstig hadden kunnen zijn van een sadomasochistische psychopaat die middenin een drugstrip zit.
… of iedere ochtend wakker worden met een schijtende vogel in je mond
Vaak gebeurt het tijdens gewone bezigheden. Dan grijpen we het prakken van een stamppot aan om te vragen of we liever de stamper, met de brede kant, in onze kont stoppen, of toch maar de soeplepel. Een gesprek over slaapgewoontes mondt al snel uit in de essentiële vraag of we liever één keer een emmer stront leeg eten, of toch liever elke ochtend wakker worden met een vogel die zijn ontlasting in onze mond deponeert.
Moeders, vaders, vriendinnen en huisgenoten worden het slachtoffer van onmogelijke dilemma’s. De geboden mogelijkheden zijn vaak even afschrikwekkend, waarbij het slachtoffer zich even Odysseus moet voelen die langs Scylla en Charybdis vaart. Het stellen van de vragen is als een queeste naar kennis en een ontdekking naar waar de grenzen liggen.
We kunnen niet de enigen zijn, toch? Alsjeblieft? Deze vraag zet me aan het denken. Zijn wij liever de enigen met deze dilemma-aandoening, of niet?
Foto: Arne Hückelheim – Own work, CC BY-SA 3.0
