Afgelopen dagen stonden geheel spontaan in het teken van ‘Kunst met de grote K’. In de les van maandagavond was er een discussie over een kunstenares die handmassages geeft als kunst. Maar thee schenken en een gesprek als kunst kwamen ook aan de orde. Ook buiten deze les zijn mensen om mij heen, en ikzelf ook, blijkbaar in een gemeenschappelijke filosofische bui. Namelijk: wat is kunst en vooral waarom? De opvallendste uitspraak was: ‘De grote K bij de desbetreffende kunst staat voor kut.’ In eerste instantie een kortdoordebocht-opmerking. Maar zit er ergens een kern van waarheid in? Wanneer je iets direct als Kunst herkent, komt dat dan omdat je het werk al eerder hebt gezien? En wordt het hier minder Kunst van? De persoon van de kutuitspraak is blijkbaar geen voorstander van kunst die makkelijk in een bepaalde traditie te plaatsen is. Maar als kunststudenten kunnen we van bewandelde paden wel veel leren. Denk aan de welbekende omgekeerde wc-pot van Duchamp (1917). Die werd door velen verafschuwd: DIT IS GEEN KUNST! werd er gezegd. Inmiddels praten we er nog steeds over en is het een iconisch beeld geworden.
En ook dat is de kunstacademie: onderzoeken wat je mooi of interessant vindt en waarom. Of nog beter: wat vind je oerlelijk? Wat vind je zo slecht dat het enkel kitsch mag heten? De vragen zijn veel makkelijker gesteld dan beantwoord, want hoe breng je iets als ‘mooi’ onder woorden? We leren dat mooi en lelijk niet toereikend zijn en eigenlijk nietszeggend. Kritische omschrijvingen zijn nodig om uit te leggen waarom je iets vindt. Docenten zijn dan ook niet zozeer geïnteresseerd in wat je van iets vindt, maar des te meer in het waarom.
Tweedejaars Theatervormgeving Marie van Linschoten schrijft iedere week een column over Academie Minerva.
