Ze wandelt door mijn kamer. Eigenlijk is het huppelen, maar de twintig vierkante meter van mijn kamer staan haar benen helaas niet toe om een volledige huppel af te ronden. Het is een driekwart huppel, met een extra onderdeel over het bierkratje. Sanne Wevers is er niets bij.
Een net-niet-huppel.
Een kuthuppel.
Maakt dat haar dan een huppelkut?
Ze buigt zich over mijn laptop en drukt op het play-pauze-knopje.
Je veux d’l’amour, d’la joie, de la bonne humeur.
Ik word altijd zo vrolijk van dit liedje, zegt ze.
‘Dat is ook de bedoeling als je naar de tekst luistert, of nou ja, je verwacht dat ik dat doe als ik de tekst moet begrijpen. Doe ik dat?’
‘Het gaat niet om de tekst, daar gaat het nooit om bij muziek.’
Een lied zonder tekst is als Donald Trump zonder bangalijst
Ze glimlacht flauw, ik antwoord nog flauwer.
‘En hoe verklaar je dan Avond van Boudewijn de Groot? Zonder tekst blijft er net zoveel van over als van Donald Trump zonder bangalijstje.’
‘En dat is?’
Een succesvolle zakenman, vereeuwigd in de literatuur dankzij Bret Easton Ellis.
‘Jaaaa?’
‘American Psycho!’
‘Goh, toepasselijke naam… Ik vind dat zo’n cliché, weet je dat? Dat tekst een nummer per se mooi maakt, het kan zelfs een nummer verpesten… wacht…’ zegt ze, terwijl ze een bierflesje opraapt. Ze zet het op mijn LACK-salontafel.
Een leger violen hamert op de gipsplaten die door moeten gaan voor de muren van mijn kamer. Tsjaikovski’s vijfde symfonie in een hele slechte Youtube-uitvoering.
‘Wist je dat Tsjaikovski eigenlijk hartstikke depressief was toen hij dit schreef?’
‘En hoe weet jij dat?’
‘Gelezen! Nee, natuurlijk niet. Luister dan! Bezieling, vernieling, het is een wrak. Het rangeert alle filmmuziek uit, vergeleken hiermee is de slotscène van de Titanic het intro van de Teletubbies.
‘En dan is Rose Po zeker?’
Ik word juist verdrietig van Frans Bauer en ik vind Frans zelf ook een verdrietig figuur
‘Omdat ze rood haar heeft? Wat een slecht verband, zeg.’
‘Ik heb mijn bril niet op! Maar zonder gekkigheid, ik geloof niet in het herkennen van emoties in muziek. Of nou ja, niet de emoties van de bedenker van die muziek. Ik meen dat heel veel mensen vrolijk worden van Frans Bauers muziek, ik word er vooral heel verdrietig van en ik vind Frans zelf ook een verdrietig figuur. Verdrietige figuren maken geen vrolijke muziek voor mensen. ‘Heb je even een galg voor mij?’ Het is net zoals proberen een Hemingway of een Balzac proberen te begrijpen door zijn boeken te lezen of op basis van de achtendertig seconden van het boekenclubje van DWDD je nieuwe boek te kiezen.’
‘Ik krijg toch een aardige indruk van hoe Hemingway zich moet hebben gevoeld, waar baseert hij zich dan op?’
‘Een schrijver of een muzikant is geen dictator. Tenminste, als je Hitlers proza niet meerekent. Een kunstenaar legt je niet zijn eigen emoties op, hij laat je je éigen emoties voelen, zijn of haar kunst is bedoeld om zelf te beleven, daarom is het zo mooi. Het is als seks boven porno, l’art pour l’art! Omdat je jezelf erin kunt verliezen, even een nieuwe wereld kunt instappen!’
‘L’art pour l’art. Jezus, wat cliché.’
‘Over kunst gesproken trouwens, ik hoop dat ik nog een kunststukje kan vertonen door op tijd op college te komen.’ Ze steekt haar hand op. ‘Ik spreek je snel weer.’
Dat is pas cliché.
