Soms heb je van die dagen dat je je gewoon k*t voelt. Op die dagen zie ik de wereld als een soort grijs geheel waarvan ik echt nul procent deel wil uitmaken. Het liefst spendeer ik die dagen binnen met de gordijnen dicht en een serie of boek waarin ik helemaal kan verdwijnen. Ik wil niet weten wat er met de wereld gebeurt en ik wil ook niet dat de wereld weet wat er met mij aan de hand is. Een soort pauzedag.
Wie lid is, wordt aangekeken alsof-ie van de sekte der asociale alcoholisten is
Ergens diep van binnen weet ik dat zulke dagen niet heel goed voor me zijn. Ik voel me er niet beter door en meestal moet je ook behoorlijk wat dingen regelen voordat je de dag in afzondering kunt doorbrengen. Toen ik laatst zo’n miserabele dag had, had ik wat mensen van mijn studentenvereniging moeten afzeggen. Maar op de één of andere manier, heb ik dat niet gedaan.
Over studentenverenigingen hoor je vaak kwade woorden. Wie lid is wordt aangekeken alsof hij bij de sekte der asociale alcoholisten hoort. Maar zo ervaar ik het niet bij Cleopatra.
Cleo had me in een soort tijdmachine gestopt: ik was veranderd in een mini-Esther
Die grijze dag eindigde in kleur. Letterlijk, want de meeste mensen hebben een kleurtje in hun haar. Figuurlijk, want ik was toch weer onderdeel van de wereld. De mensen waren luid en het eten fantastisch. De host had Japanse curry gemaakt en laat dat nou net echt comfort food zijn. De avond voelde als een warme deken na een koude dag.
Later die avond fietsten we naar de Kleine Pelsterstraat, waar ik werd begroet door nog meer mensen en liedjes uit mijn jeugd. CH!PZ was misschien supertof toen ik twaalf was, maar nu krijg ik er meestal een klein beetje de kriebels van. Cleo had me in een soort tijdmachine gestopt: ik was veranderd in een mini-Esther, een in intense fan die uit volle borst meezong.
Hoe voelde ik me ook alweer vandaag?
