Vorige week probeerde ik de ongelimiteerde intrinsieke motivatie waarmee ik collega-studenten wil plezieren vorm te geven in een officiële functie. Ik solliciteerde naar het voorzitterschap en het lidmaatschap van de evenementencommissie van studievereniging Gente. Ik werd een half uur aan de tand gevoeld door de huidige voorzitter, terwijl de extern coördinator driftig meetikte. Het gesprek was prettig, en dat is natuurlijk al heel wat voor een sollicitatie. Ik voelde me op m’n gemak en deed m’n verhaal terwijl zij hengelden naar de dingen die er voor hen toe deden.
Leerpunten? Nou, mijn stijl van leidinggeven kan anderen af en toe in de weg zitten
Ze wilden weten wat mijn sterke punten zijn. Mijn natuurlijke leiderschap, zei ik, dat verwerf ik keer op keer omdat ik weet van aan- en doorpakken. Nee, ik schroom niet mijn positieve kanten mee te delen, in die zin ben ik een beetje on-Hollands.
Leerpunten dan. Nou, m’n stijl van leidinggeven kan anderen af en toe in de weg zitten en de toon hou ik liever professioneel dan sociaal-wenselijk. Dat is nota bene waarom men mij zo vaak de leidersrol geeft. Ik weet het kaf van het koren te scheiden en de koetjes van de kalfjes. En dan verkies ik een reine werksfeer boven een ongedisciplineerde janboel.
Een afwijzing voor een functie die je op het lijf geschreven is, voelt als afwijzing van je persoon
Enfin, afgelopen zaterdag ontving ik het bericht dat ik noch voor de functie als voorzitter, noch als commissielid was aangenomen. Ik ben behoorlijk teleurgesteld. Want in mijn ogen – en ik bedoel dit níet als natrappen, begrijp me goed – werd mijn eerlijkheid afgestraft.
Hypothetisch is het mogelijk dat ik wél was gekozen wanneer ik ‘minder eerlijk’ was geweest over mijn ‘leerpunten’. Het zint me niet dat in een half uur durend rondje introspectie een oordeel over mijn hele persoon klaarligt. Want een afwijzing voor een taak die je op het lijf geschreven is voelt als afwijzing van je persoon. En misschien moet ik er luchtiger mee omgaan, maar mijn gevoel voor rechtvaardigheid voert de boventoon. Maar hoe ik ook bekijk, eigenlijk kan ik alleen maar boos zijn op mezelf. Weer wat geleerd. En een feestje hoef ik niet per se te organiseren onder de Gentevlag.
