Over het algemeen is mijn leven echt meer dan prima. Ik ben gezond, heb de liefste ouders van de wereld, heb leuke vriendinnen en een paar goede maten. Er staat elk weekend wel iets op de planning en ik vermaak mij uitstekend. Maar vandaag voel ik me zó kut. Ik erger me echt aan alles. Men zegt dat het helpt als je erover praat.
Grrrr… mensen die midden op de Folkingestraat lopen, grrr… de Sisi Mango No Bubbles uitverkocht
Oké, en als ik het nou eens opschrijf? Dat helpt dan misschien ook wel. Even een overzicht van alles waar ik me kapot aan ergerde vandaag.
Een wasmachine die niet centrifugeert.
Mensen die met zijn drieën naast elkaar fietsen, zodat ik niet kan inhalen.
Een leerling die over mijn hand heen plast bij het verschonen van een plasbroek.
Fietsers die hun hand niet uitsteken bij het afslaan.
Mensen die midden op de Folkingestraat lopen, terwijl er stoepen zijn.
Films die net uit zijn en al niet meer draaien in Pathé.
Mijn lievelingsdrank, Sisi Mango No Bubbles, uitverkocht.
Honger, maar niks lekkers in huis hebben.
Mensen die geplande activiteiten afzeggen om domme redenen.
Een pakket dat wordt bezorgd op een tijdstip waarop ik niet thuis ben.
Moe zijn, maar nog van alles moeten.
Zo blij dat ik niet met de auto door de stad hoef, überhaupt blij dat ik geen auto heb
Als ik dit alles bekijk, valt het ook wel weer mee. Alleen de plasserij was niet chill. Voor de rest heb ik een beetje first world problems. Maar die fietsers in de stad, man, man, man. Ik ben zo blij dat ik niet vaak met de auto door de stad heen hoef. Ik ben überhaupt blij dat ik geen auto heb, waar zou ik die wagen moeten parkeren? Het lijkt wel alsof het tegenwoordig overal betaald parkeren is, terwijl mijn Swapfiets zo aan een lantaarnpaal vaststaat. Ook ik doe ondertussen mee met de Swapfiets-hype. Wat ideaal. Nooit meer een vijf-euro-fietsje van een zwerver, ik bel gewoon voor een nieuwe fiets wanneer ik een lekke band heb. Easy-peasy-lemon-sqeezy. Staat een kapotte fiets in ieder geval nooit meer op het erger-lijstje.
