Het bootje dobbert circa dertig meter van het strand. Het lijkt op een enorme hapjespan op zee. Op de voorgrond heeft het volleybalteam van te dikke westerlingen en Vietnamezen plaatsgemaakt voor toeristen die te categoriseren vallen onder het etiket ramp.
Het bootje, dus. Opvarenden vissen paniekerig een oude man uit het water en brengen hem aan boord. Beroerte. Een paar mensen praten tegen de man, controleren z’n tanden en voeren de rest van een FAST-test uit.
Geschrokken toeristen filmen het tafereel met hun mobieltje. Een zakje om hun iPhone. Zo kan hij ook in het water.
De badgasten negeren de gestampte garnalen, de buik zit vol
Een beroerde toestand. Na het schouwspel wandelen de toeristen druk pratend terug naar hun strandbedjes. Daar loopt een verkoper met kroepoek langs als een medewerker die tijdens de pauze van de musical Witched in het Apollo Victoria Theatre in Londen ijsjes en popcorn aanbiedt voor een paar pond, een eens krachtige valuta. De badgasten negeren de gestampte garnalen of slaan de koopwaar vriendelijk af. De buik zit vol en het bier is koud. Een westerling vraagt aan een Vietnamees ‘what just happened’. Het gesprek loopt als een Italiaanse boemeltrein van San Remo naar Napels.
En net nu de fitgirls het onbereikbare hebben bereikt, krijgt iemand anders zomaar alle aandacht
Langzaam begeven de Vietnamese kinderen zich weer in het water en smeren de westerse vrouwen hun killerbody in. Een killerbody die is gekweekt en opgeleid in de fitnesschool. De fitnessschool waar ze zichzelf dag in, dag uit verplichtten tot het brengen van offers, hun leven richtten op dat ene doel: hun lichaam aan de buitenwereld tonen. Uitgerekend op dit strand.
En dan dit. Ze hebben gedisciplineerd aan hun discipline gewerkt, ze hebben het onbereikbare bereikbaar gemaakt en zijn nu zelf bijna onbereikbaar geworden. En juist op dit hemelse moment krijgt iemand anders een beroerte. Krijgt zomaar alle aandacht. Het is oneerlijk.
Ondertussen trappen de gap year boys weer een balletje dat niet de route van zijn afzender kiest, maar die van de wind. Het onverstoorbare dobberen van het bootje brengt een merkwaardige synchronie mee. Mijn maag rammelt. Ik heb zin in een dorade met broccoli, krieltjes en dragonmayonaise.
Uit de hapjespan.
