En we zijn los! Het moment waar iedereen tegenaan zat te hikken, maar tegelijk toch ook wel naar uitkeken, is daar. Sinds afgelopen maandag staat Minerva in het teken van één ding. De Werkbespreking. Aan de ene kant is het heel fijn om feedback te ontvangen en een aantal vakken en projecten af te kunnen sluiten om zo te weer fris, fruitig en fitaal aan blok 3 te beginnen. Maar aan de andere kant ben ik er niet zo’n fan van. Zo’n beoordelingsmoment brengt de nodige drukte en Stress met de grote S met zich mee. Daar waar ik vroeger hoopvol de dagen tot mijn verjaardag, Sinterklaas, de zomervakantie en het uitkomen van de nieuwe Harry Potter aftelde, word ik nu elke avond bijna chagrijnig. Weer een dag voorbij en weer had ik meer willen doen.
Alleen de opdrachten voor de vakken maken is niet genoeg. Het gaat om ontwikkeling en vooruitgang. Dus moeten we korte reflecties schrijven: hoe vonden we dat een opdracht ging? Wat hebben we geleerd? Dit behoor je gedurende blok 1 en 2 bij te houden. En dat lukt ook wel. Tot op zekere hoogte, zo af en toe schieten dat soort dingen erbij in.
Maar er is nog meer te doen. Om het maar even theatraal te formuleren; de misère is nog niet voorbij. Zo had ik maandag een aanvaring met een computer die aan het puberen was geslagen. Iets wat niet lekker samengaat met mijn verhouding tot computervakken. Daar hou ik net zoveel van als van de onverklaarbare drang van mensen om zodra het koud weer wordt met z’n allen stamppot (lees: klonterige babyvoeding) naar binnen te werken.
Minerva is gevuld met frustratiehuilbuien, nerveuze lachjes, ontspannen koffiedrinkers en de ‘kijken wat we ervan hebben gebakken’-hoofden. De theaterstudenten zijn volgende week woensdag aan de beurt. De voorspelling voor de dag ervoor: lichte dooi, teleurgestelde Friezen en een column met een eetlepel Stress.
Tweedejaars Theatervormgeving Marie van Linschoten schrijft iedere week een column over Academie Minerva.
