Drie bij vier bij drie. Terwijl ik de ruimte opmeet, dwalen m’n gedachten af naar de Ikea-hotdog. Nee, Thom, focussen!!! Het plan is om op m’n fiets zonder remmen spullen op te halen bij de bouwmarkten.
Op de fiets blijkt dat ik mijn routinematige kompas verkeerd heb afgesteld en voor ik het weet rijd ik om. Dom. Een rotonde dwingt me een halt toe en vraagt om een messcherpe analyse: welke kant moet ik op?
Welke kant moet ik op? Het is precies deze tekst die me altijd begeleidt tijdens mijn dwaaltochten door de vaderlandse bouwmarkten.
Dertig fijne schroeven en een kruiskopschroevendraaier om je vingers bij af te likken
Stuk voor stuk kenmerken die swingende tenten (van je aya, yippie, yippie, yee) zich door een labyrint aan spijkers, hamers en volautomatische boren die worden aangeprezen alsof ze het antwoord zijn op alle soorten problemen in de wereld: van het ophangen van een meer dan levensgrote poster van een ruim beborste bikinibabe tot en met het plakken van een vrouw achter het behang.
De spijkers, een bijzonder vrolijke medewerker en een bijtend cynische kassaverkoopster rijker, loop ik even later met mijn nieuwe aanwinsten naar buiten. Goed gereedschap is het halve werk! Dát voelt nog eens heerlijk: dertig fijne schroeven (je weet nooit wanneer ze nog eens van pas kunnen komen, uhu) en een kruiskopschroevendraaier om je vingers bij af te likken (ik zat echt om een PZ2 verlegen, heb ik me laten vertellen).
Vol enthousiasme begin ik thuis te klussen, ik weet niet waar ik moet beginnen, zo gedreven
Daarnaast verhaalde de als bouwmarktmedewerker vermomde hoogleraar Doehetzelfisme in zijn mini-college vooral over bolkoppen en schroefdraden (wat ik met de beste wil van de wereld niet kon volgen).
De terugtocht. Met gevaar voor alles om mij heen, mezelf incluis, probeer ik de dodemansrit zo snel mogelijk en vooral anoniem te voltooien, hetgeen verrassend goed lukt. Vol enthousiasme begin ik thuis te klussen, ik weet zelfs niet waar ik moet beginnen, zo gedreven. Totdat ik erachter kom dat ik pluggen nodig heb. Er zit niets anders op, ik moet weer met gevaar voor eigen en andermans leven de weg op. Maar dit keer vergeet ik de Ikea-hotdog niet.
