Lijfelijk sta ik op het feest van een oud-huisgenoot in Haarlem, geestelijk ben ik allang uitgecheckt. Om mij heen gaat het enkel over spullen. Teakhouten tuinmeubels, auto’s, espresso-apparaten, huizen, kinderwagens. In gedachten sta ik stil bij de ironie dat ik, een psycholoog die werkt op een communicatie-opleiding, voornamelijk colleges consumentengedrag verzorg. Ik leer talentvolle jonge mensen hoe ze elkaar straks al die troep kunnen aansmeren.
Heel geleidelijk is die verschuiving van klein geluk naar materieel geluk binnengedrongen in mijn omgeving. Mijn vriendengroep lijkt nog aardig immuun, maar ook daarin pleitte iemand bij het plannen van een festivalbezoek voor de boeking van een bungalow in het resort-gedeelte. Gelukkig is er nog verzet. Pas echt blij ben ik namelijk in de chaos, met mijn voeten in de modder, wachtend totdat het water voor de koffie kookt en mijn vrienden één voor één brak uit hun tentjes kruipen. Dan is die saamhorige sfeer er weer die in onze studententijd zo vanzelfsprekend leek.
Studenten beseffen dat het gaat om wat je beleeft en niet om wat je bezit
Hoe minder luxe, hoe meer je beleeft. Mijn vriendin en ik hebben jarenlang de traditie gehad tijdens vakanties minstens één nacht op een vliegveld te slapen. Dat scheelde de kosten van een overnachting. Ook wisten wij tijdens het liften altijd wel iemand zover te krijgen dat hij/zij ons toestond ons tentje in zijn/haar tuin op te zetten. In de meivakantie begonnen mijn vriendin en ik onze roadtrip van Lissabon naar Porto op een achtpersoonsslaapzaal van een hostel. Niet vanwege het geld, maar omdat je daar fijne figuren tegenkomt. Tenslotte verplicht niemand je om geïsoleerd in een hotel te gaan zitten.
Gelukkig zijn mijn maandagochtend studieloopbaangesprekken altijd een goed antikatermiddel na een weekend vol ditjes en datjes met de schoonfamilie of oude kennissen. Studenten beseffen dat het gaat om wat je beleeft en niet om wat je bezit. Als ik een studente vraag of ze beetje blij is, steekt ze direct van wal over een feestje in haar studentenhuis waar alle gasten Bob Ross-landschappen hebben geschilderd. Met een dikke glimlach hoor ik het aan.
Foto’s: Flicker, Howard Jefferson / Haiden Goggin
