De pre-meivakantiesprint is begonnen. Achter onze inspanningen voor meerdere vakken moeten we deze week een weloverwogen punt zetten. Zomaar een punt plaatsen is namelijk gevaarlijk. Voor je het weet is die punt geen punt meer, maar een komma. Ik bedoel: je gaat eigenlijk toch gewoon verder met die opdracht. Op zich is dat natuurlijk geen punt, maar iets afronden en met iets nieuws beginnen is ook wel erg fijn, zeker wanneer je daarop hoopt.
Misschien komt het door de drukte van deze week en het daarbij horende heen-en-weerrennen, maar ineens realiseer ik me dat deze week het begin is van het einde van dit schooljaar. Dat klinkt nogal dramatisch en einde-van-de-wereld-achtig, maar zo bedoel ik het niet. Tijd verstrijkt nu eenmaal, daar doe je niks aan.
De ervaring van tijd is dan weer een compleet ander verhaal. Aan de ene kant doe ik veel in één dag: ’s avonds lijkt m’n ontbijt een ervaring van dagen geleden. Aan de andere kant is het elke week ineens verbazend snel weer vrijdag. Deze week zal wel niet anders zijn. Ik hoop zelfs dat het snel vrijdag is, want door het afronden van de opdrachten heb ik bijna geen nagels meer over.
Vrijdag race ik direct door naar het geweldige project Dichterbij van het Noord Nederlands Toneel, dan ruim twee weken Theaterfestival De Worteldagen en dan is het nog maar vijf weken tot de laatste werkbespreking. En dat was dan alweer het tweede jaar, voorbij voordat je het weet.
Tweedejaars Theatervormgeving Marie van Linschoten schrijft iedere week een column over Academie Minerva.
