Als ik in Groningen ben, verbaast het me vaak hoe lang ik daar kan zijn zonder thuisthuis te missen. Nadat ik heb besloten om weer een weekend langer in Groningen te blijven, ben ik geen seconde bezig met al die mensen in m’n oude woonplaats. Terwijl ik ze bij thuiskomst toch echt gemist heb.
Het is gek dat ik me tegelijkertijd eenzaam kan voelen in Groningen, maar nooit echt stilsta bij de mogelijkheid om gewoon naar huis te gaan. Daar ben ik immers nooit alleen. Het lijkt voor mezelf soms alsof ik de eenzaamheid verkies, zodat ik me ongelukkig kan voelen. Maar dat is niet zo, want als ik in Groningen ben, voel ik me wel alleen, maar ik mis niets, dat gevoel bekruipt me pas later.
Ik kan m’n hond, m’n zus en m’n ouders missen, maar dat gebeurt pas wanneer ik weer bij ze ben
Het zal te maken hebben met mijn kijk op de wereld, of misschien zelfs wel met wat ik onder missen versta. Ik zie missen pas als missen als het voorbij is. ‘Ik heb je gemist’ komt pas bovendrijven als ik weer in aanraking kom met wat tot op dat moment niet bij me was. Ik kan mijn hond missen, mijn zusje en mijn ouders, maar pas wanneer ik weer bij ze ben. Dan pas voel ik dat ik ze heb gemist.
Ik tracht mezelf altijd te dwingen om dat gevoel van gemis op te roepen. Het klinkt immers fijn om te horen dat je wordt gemist en het is lekker om te zeggen dat je iemand mist. Maar ik weet dus niet wat dat gemis van iets of iemand inhoudt. Bovendien denk ik dat het zinloos is om bezig te zijn met het missen van wat er niet is. Je kunt je beter overgeven aan wie en wat er wél is.
Donderdag moet Groningen mij maar missen, want ik ben te druk met het knuffelen van mijn hond
Als ik donderdag thuis ben is het dierendag. Ik zal m’n allerbeste vriend, m’n hond, gewoon weer vertellen dat ik hem heb gemist, maar alleen omdat ik dan pas weet hoe het was op de momenten dat hij er niet was. Maar nu mis ik hem dus niet. Dat is ook niet erg, want donderdag krijgt-ie alle aandacht die ik heb. Donderdag moet Groningen mij maar missen, want ik ben te druk met het knuffelen van mijn hond.
Doe als ik, mis iets pas als het gemis voorbij is, dan heb je meer om te missen.
Foto: Iho Crusenho
