Elke keer als ik naar Ik vertrek kijk, sterft er een klein stukje in mij en groeit er langzaam een stukje cynisme voor in de plaats, als een tumor. Een programma dat Nederlanders volgt die ‘het geluk ergens anders gaan zoeken’ en de sores die daarbij komen schrijnend in beeld brengt.
‘John en Irma die naar de Spaanse Costa vertrekken om een bar op te zetten.’
‘Ingrid en Peter die op Kreta besluiten een appartementencomplex te beheren.’
De redenen? Die verschillen. Zo suggereren Jannes en Vera dat ze ‘zich vervreemdden van de buurt en Nederland.’ Om vervolgens schaamteloos ‘het geluk’ in een ander land te zoeken.
Griekenland is ‘hun’ land geworden, zegt Gerard, terwijl op Mariëlles laptop de intro van GTST verschijnt
Zelf bevond ik me onlangs ook in het epicentrum van de chauvinistische Nederlander in Griekenland. Gerard en Mariëlle hadden me welkom geheten bij hun ‘apart hotel’ (waarbij apart bloedserieus de afkorting was van appartementen). Op het eerste gezicht een vakantiekiekje dat rechtstreeks op televisie uitgezonden kan worden. Een lange trap naar beneden. Een zwembad vol in de zon. Het chloor dat het water helblauw trekt. Een bar met genoeg stoeltjes, barkrukken en Buena Vista Social Club uit de speakers.
Alles prima de luxe. Gastheer Gerard heet ons vrolijk welkom en legt uit dat het stel graag wil dat Nederlanders zich hier thuis voelen zoals zij dat ook doen. Griekenland is ‘hun’ land geworden, benadrukt hij. Op de achtergrond zie ik de laptop van Mariëlle waarop net de intro van GTST verschijnt.
Toen ze nog ’te doen was’ klikte het jammer genoeg niet tussen Gerard en Anita Witzier
Het avondt als Gerard voor ons en zichzelf nog maar een Mythos pakt. Hij gooit de vlam weer in z’n uitgedoofde sigaar en begint over zijn vlucht naar het buitenland.
Een one-night-stand die resulteerde in een dochter die hij niet kent.
De niet afgemaakte school en de zoektocht naar baantjes.
Het slechte contact met zijn familie.
Het geluk dat hij Mariëlle ontmoette en de drastische keuze die ze ‘vol overtuiging’ namen.
Elke episode uit Gerards keuzerepertoire is geknipt voor een week primetime-televisie: Memories, Spoorloos, het Familiediner. Wanneer ik dat opper, begint hij te grinniken. Ja, ooit is hij eens uitgenodigd voor Memories. Toen Anita Witzier nog lang haar had ‘en dus nog te doen was’. Het klikte alleen niet tussen de twee.
‘Nog eentje dan maar, jongens?’ vraagt hij, terwijl hij naar achteren loopt.
De bitterballen zijn klaar.
