Ik sta op straat. Het is koud. Ik sta in de kou. In de steek gelaten. Ik voel me alleen en ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Op die momenten pak ik meestal m’n telefoon en bel ik mijn moeder. Dan praat ik mezelf naar een plan, aan de telefoon met de vrouw die altijd tijd voor me heeft. Ik vertel haar dat mijn zoveelste psycholoog heeft besloten om nu, na zeven gesprekken, te stoppen met de behandeling omdat, in zijn woorden, de voortgang nul-komma-nul was. Ik voelde me murw geslagen. Mijn depressie lijkt onbehandelbaar te zijn, dacht ik lange tijd. Maar met elke falende psycholoog wordt duidelijker dat het één b’tje meer is: de depressie blijkt onbehandelbaar.
Mama luistert nog steeds, na een goede tien minuten cirkelredeneringen aanhoren
Ik weet niet wat ik moet met mijn gevoel, zeg ik tegen mamma. Ik vertel dat dit iets is waar ik mezelf de tijd voor moet geven. Dit moet een plaats vinden.
Ik passeerde m’n eigen gevoelens, zei de psycholoog, ik vertelde mezelf niet dat ik van mezelf hield. Daardoor ben ik me gaan voelen zoals ik me voel. Daarom vertel ik mama nog eens dat ik het een plaats moet geven. Ik haat in herhaling vallen.
De intentie om beter te worden is stap één, en dat heeft er bij mij altijd gezeten. Hoewel het vaak in de schaduw verbleef van de wens naar eeuwige rust. De tweede stap is volgens mijn ex-psycholoog het vertrouwen in hem hebben, zodat we samen zouden werken naar een goed resultaat. Maar de paniek en totale eenzaamheid die toesloegen toen ik hem voor de laatste keer de hand schudde, waren precies zo heftig als bij het afscheid van al zijn voorgangers. Mama luistert nog steeds, na een goede tien minuten cirkelredeneringen aanhoren. Ze neemt altijd de tijd. Maar een telefoongesprek kan niet eeuwig duren, we leggen op.
Ze is weg, ik staar in de stilte. Dan herinnert mijn telefoon me aan een afspraak, ik moet naar school. En zo zet ik het van me af, ik fiets stevig door. God, wat is het koud.
Bel 113
Als je mijn verhaal deelt of je gevoelens niet onder woorden kunt brengen, dan is er altijd iemand die naar je wil luisteren. Het maakt niet uit wat en hoe je het zegt, je kunt er altijd terecht. Bel 113 als het niet langer gaat. Een depressie is geen keuze, er tegen vechten wel. Want het hoeft niet altijd goed te gaan, als het maar niet fout gaat.
