De eerste keer dat ik een Pokémon-film in de bioscoop zag, herinner ik me nog als de dag van gisteren. Ik was een ontzettend klein en heel erg blond meisje met een enorme passie voor Pokémon. Ontzettend gelukkig en duikend in een bak met popcorn (een andere passie was eten), keek ik naar het grote scherm. De Pokémonkaart van Mew die ik na afloop kreeg, ligt zelfs nu nog hier in mijn kamer.
Mijn kleine-meisjesdroom was een wereld waarin Pokémon echt waren. Soms geloofde ik ook dat ze echt waren, ze leefden gewoon op een andere planeet. Ik weet nog dat ik mijn moeder een keer vroeg om besjes voor me te kopen. Die wilde ik in de tuin zetten, een laag suiker erop en dan maar hopen dat er Butterfree op af zouden komen. Ze zal me verward en een beetje bezorgd hebben aangekeken.
Nu denk ik dat ik toen een beetje maf was, maar wie staat elke maandag extra vroeg op voor Game of Thrones?
Als ik ze dan niet in de echte wereld tegen kon komen, dan maar op m’n tv-scherm. Met alle liefde werd ik zo vroeg mogelijk wakker zodat ik nog wat afleveringen kon zien. Nu denk ik dat ik toen een beetje maf was, maar wie staat elke maandag extra vroeg op voor Game of Thrones? Of kan ik beter vragen: wie niet?
Ik ben Pokémon eigenlijk nooit ontgroeid. Ik kijk nog weleens naar de tv-serie en toen het spel Pokémon Go uitkwam, kon ik niet anders dan ineens kilometers en kilometers gaan wandelen. Zelfs stemde ik voor de top-2000 op de openingstune Gotta Catch ‘em All. Eigenlijk vergeet ik standaard om mee te doen, maar met de kans dit epische nummer erin te krijgen kon ik niet anders dan mee doen. Het was nog succesvol ook!
Ik vond het een heel slecht idee om een life-action film te maken van Pokémon, maar ik had het mis
Ik denk dat je de droom van Pokémon-trainer worden gewoon nooit echt vergeet. Soms denk je er iets minder aan, maar dan is er een film als Detective Pikachu die al mijn vurige passie weer wakker maakt. De eerste keer dat ik over de film hoorde dacht ik nog: o, god nee, maar toen ik daarna een pakje Pokémon-kaarten in mijn handen gedrukt kreeg, voelde ik me weer klein. Mijn hart sloeg een paar keer over. Welke kaarten heb ik?
‘Welke heb jij?’
‘Wil je ruilen?’
Was de film zelf dan een teleurstelling? Zeker niet! Heel eerlijk had ik verwacht dat het geen goede film zou zijn. Ik vond het een heel slecht idee om een life-action film te maken van Pokémon. Ik had het mis. Het was heel schattig en lief en ik werd er gewoon heel erg blij van. Was het verhaal supersterk? Misschien niet. Liep ik met een glimlach de bioscoopzaal uit? Ja! Dat, en een Pokémonkaart van een koffiedrinkende Pikachu.
