Veertig uur is de norm voor de werkweek. De één staat ’s ochtends om vier op om brood voor de ander te bakken, en die ander neemt dat versgebakken brood dan mee naar kantoor om zich daar tussen negen en vijf nuttig te maken (of die schijn te wekken).
De student staat onder en boven de wet. Ik weet dan ook zeker dat ik geen veertig uur nodig heb voor mijn studie Communication & Multimedia Design (CMD), waarin we in zeven weken met een noodgang door de meest verre uithoeken van het werkveld van de CMD’er van de toekomst scheuren.
Mijn 40-urige week bevat minimaal 10 uur nadenken over hoe ik 13 uur werk kan besparen
Je mag dat gerust zelfoverschatting noemen, koppigheid en een beetje dom. Want, heel eerlijk, niemand ontkomt met deze studiemethode aan deadline-fixatie waarbij je je studie-ontwijkend gedraagt tot je erbij neervalt om vervolgens alles op het laatst te doen.
Een veertigurige werkweek bestaat voor mij uit minimaal tien uur nadenken over hoe ik dertien uur werk kan besparen, dat is immers drie uur werk minder.
En dan loop je tegen de bureaulamp, kun je beter gewoon elke dag je agenda voorzien van een SOG-sticker (voor de kijkers thuis, SOG is Studie Ontwijkend Gedrag), want alles in je lijf staat je schoolprogressie nog erger tegen dan de shoarma van Hasret bij daglicht. En dat geeft niet. Denk ik. Ten minste, voor mij geeft het niet.
Ik ben namelijk ook in staat om een veertigurige werkweek opnieuw te plannen. Het is natuurlijk wel vrij confronterend als je er vlak voor je tentamens achterkomt dat je helemaal niet zo’n mastermind bent en dat je gewoon dingetjes voor je uit hebt lopen schuiven omdat… Ja… Waarom eigenlijk? Intrinsieke motivatie, daar ontbreekt het niet aan, dan zou je namelijk ook niet studeren als de druk hoger ligt. De druk ligt dus te laag. Nou, mooi. Dan past er dus toch een werkweek van veertig uur in minder dan veertig uur.
