Veel pabo-studenten die ik spreek hebben tijdens hun studie nare dingen meegemaakt. Of ze zitten nog midden in de ellende. Onzekerheid, pesterijen, verslaving, het verlies van een dierbare, ik hoor er veel over. Sommige studenten haken er zelfs door af, wat volkomen begrijpelijk is. Zelf had ik last van faalangst. Ik kon mezelf enorm en onnodig druk maken over een les of dagdeel. Ik dacht in doemscenario’s. Wat als de leerlingen het niet snappen? Wat als die ene leerling me weer uitdaagt? Wat als ik iets vergeet? Ik streefde altijd naar de perfecte les. Fouten maken… ik haatte het.
Er is altijd wel een leerling die je helpt herinneren: Meester, moesten we nu niet naar gym?
Inmiddels heb ik er gelukkig bijna geen last meer van. Uiteraard verdwenen het gevoel en de gedachten niet van de één op de andere dag. Wat me enorm hielp was de uitlaatklep, zoals fitness en volleybal. Iets waardoor je niet vierentwintig-zeven met je studie bezig bent.
De smartphone wegleggen en even offline zijn hielp ook bij het relativeren en tot rust komen. Vooral dat relativeren was goed. Ik ontdekte dat het helemaal niet zo erg is, wanneer je iets vergeet tijdens de les. Vergeten is menselijk en je kunt ervan uitgaan dat er bijna altijd wel een oplettende leerling is die je ergens aan helpt herinneren als dat nodig is. ‘Meester, moet u niet eerst de dicteeschriftjes uitdelen voordat u de zinnen opleest?’ ‘Meester, moesten we nu niet naar gym?’ Maar goed, dat was vorig jaar. Nu eerst de tentamenweken door zien te komen. Dat is toch altijd weer spannend. Wil ik het perfecte tentamen maken? Ja, uiteraard, maar ik ga niet balen als het een knappe zes wordt! Life goes on!
