De laatste dag van de stage is normaal gesproken het moment om afscheid te nemen van je klas, je coach en je stageschool. Maar dit jaar niet. Ik moet namelijk nog een klein praktijkopdrachtje van vorig jaar uitvoeren én het onderzoek voor m’n scriptie afronden. Pas als dat klaar is, kan ik me gaan opmaken voor het felbegeerde papiertje.
Ik hoop dat ik mijn diploma op 1 september kan ophalen, maar het zal erom spannen. De komende tijd wordt het dus nog flink stressen, maar goed, dat stressen ben ik op de Pabo wel gewend. Nee, ik lieg. Dat stressen went nooit. Stressen is ook helemaal niet gezond, maar ja, het is net als een verslaving. Het is moeilijk om er vanaf te komen.
Ik heb groep 4 ruim een week niet gezien en bij binnenkomst vallen veel monden open van verbazing.
Het is een eenvoudig vouw-, knip- en plakwerkje, maar sommige leerlingen worden er hopeloos van
Op zo’n moment voel je je net de kerstman die met een zak cadeautjes op de stoep staat.
‘Meneer, u bent TERUG!!’
Jermaine moet even wennen dat meester ineens weer een dagje voor de klas staat.
‘Juffrouw, kunt u mij….eh, ik bedoel meneer!’
Maaike haalde onbewust de klassieker bij me naar boven.
‘Ja, zeg het eens Maaike, waar kan jufmeester je mee helpen?’
Aan het eind van de dag geef ik een knutselles. Best een geslaagde les, maar één ding verbaast me. Ik ben geen knutselfanaat, dus heb ik een eenvoudig vouw-, knip- en plakwerkje voorbereid. Maar een aantal leerlingen komt hopeloos en sommigen zelfs verdrietig naar me toe.
‘Meneer, ik kan dit niet!’
‘Meneer, kunt u dit voor mij vouwen?’
En zo gaat het nog even door. Knutselt deze generatie thuis niet meer, of zo? Is fotoshop het nieuwe knutselen geworden? Of is knutselen verworden tot het vinden van het geschikte snapchatfilter?
Ik probeer de rust te bewaren.
‘Rustig, geen paniek, ik heb een idee! Sofie en Julia, willen jullie hulpjuffen zijn en klasgenootjes helpen?’
Dat hoef ik natuurlijk geen tweede keer te zeggen.
‘Joepie! Leuk!’ Met een goede samenwerking komen we er uiteindelijk wel.
