Tentamentijd. De periode om te toetsen of studenten die felbegeerde European Credit Transfer System-dingetjes verdienen. Ik legde de lat extra hoog en deed de tandartschallenge. Tussen twee tentamens door ging ik naar de spoedtandarts voor een wortelkanaalbehandeling. Ik moest wel, want ik begon te brabbelen voor de klas.
Een paar uur voor de helse behandeling stond ik nog, volgepropt met paracetamolletjes, les te geven. De leerlingen werken met rekenen, spelling en taal op hun eigen Snappet. Dat digitale snufje is nieuw voor mij. De eerste keren zei ik nog: ‘Ja, pak je tablet maar even!’
De klas keek me dan diep beledigd aan.
Dit klinkt als een verkooppraatje, maar ik ben echt geen vlogger met een reclamedeal
‘Neehee! Dit heet Snappet! Niet tablet, meester!’
‘Oeps! Sorry hoor!’
Tot nog toe ben ik erg enthousiast over de Snappets. Het zorgt voor minder (papieren) nakijkwerk, je kunt op de computer live meekijken hoe de kinderen werken en, niet geheel onbelangrijk, de leerlingen vinden het ook erg leuk.
Rechtstreeks meekijken heeft het voordeel dat je direct kunt zien waarmee leerlingen moeite hebben. Je kunt ze dan meteen helpen. De leerlingen krijgen opdrachten die zijn afgestemd op hun eigen streefniveau.
Dit klinkt als een verkooppraatje, maar wees niet bang, ik ben geen vlogger met een reclamedeal. Geen dubbele agenda, dit is gewoon mijn mening. Er zitten ook mindere kanten aan de Snappet, leerlingen worden soms scherm-moe. Ze willen lekker bewegen, maar daar is niet veel tijd voor. Mijn coach en ik geven ze daarom elke dag een energizer. Een leerzaam spelletje waarbij ze even kunnen bewegen en de concentratie weer mogen opkrikken. Uiteraard moet je er waakzaam op zijn dat de leerlingen er juist niet nóg onrustiger door worden.
‘Ga allemaal maar even staan!’
De leerlingen gaan dansend en schreeuwend achter hun stoel staan.
‘FOUT! Ga maar weer zitten. Danny, kun jij even voordoen hoe je rustig kunt gaan staan?’
De hele klas doet het nu goed. Hier was ik alert. Nu nog waakzamer zijn met m’n gebit.
