Ik was zeventien toen ik ging studeren. Een leeftijd waarop ik mezelf onsterfelijk voelde. Geen tweedaagse katers, ik kon maximaal drinken en ik kon zoenen zonder dat ik hoefde te vragen hoe oud iemand was. Jonger dan ik waren ze er namelijk niet. Tegenwoordig moet je oppassen voordat je met een tiener gaat schuren. In het ergste geval zijn ze nog zeventien. Ik ken zelfs eerstejaars die zestien zijn, maar die zijn uiteraard zeldzaam.
Een groot leeftijdsverschil kan awkward zijn, al is awkward alleen maar mooi, ik smul van ongemak
Natuurlijk word ik ouder, maar de eerstejaars zullen altijd jong blijven. Waar ligt dan die ondergrens, hè? Ik ken genoeg mensen die zeggen: ‘Er is helemaal geen ondergrens, want tijdens de seks voel je geen leeftijdsverschil.’ Maar ja, het is toch een dingetje. Niet dat ik nu zo’n oude vrouw ben, ik ben ook nog maar jong. Ook snap ik eigenlijk niet wat het probleem is met een groot leeftijdsverschil, maar toch blijkt het een issue te zijn.
Wat is nou een oké leeftijdsverschil? Ik ken ook wel ouderen van achter in de dertig die verkering hebben met iemand die al richting de vijftig gaat. Dan lijkt dat leeftijdsverschil helemaal niet zo raar, terwijl het op onze leeftijd awkward kan zijn. Al is awkward alleen maar mooi. Ik smul ervan als iets ongemakkelijk is, of ik dat ervan kan maken.
De toverformule is: je leeftijd gedeeld door twee en dan plus zeven
Afijn, terug naar wat dus schappelijk is. Ik heb een keer een formule opgepikt. Geen idee van wie of in welke setting, maar het is altijd blijven hangen. Het schijnt dat je je leeftijd kunt nemen, gedeeld door twee en dan plus zeven. Dat is dan je ondergrens. In mijn geval zou dat zijn: tweeëntwintig, gedeeld door twee is elf. Plus zeven, maakt achttien jaar. Kan nog net dus, die eerstejaars.
