‘Ga je morgen mee naar de expo?’, vraagt mijn moeder me hoopvol.
‘Sam Drukker is mijn favoriete schilder en ik ga binnenkort een masterclass bij hem volgen. Het is maar een uurtje’, gooit ze er nog strategisch tegenaan.
Nee zeggen wilde ik toch al niet, maar ik moest nog wel even overleggen met Emma, de roodharige vriendin die ik mee had gesleurd naar het pittoreske Maarsbergen. Afgesproken.
Morgen zouden we ons met z’n viertjes naar de expositie begeven. Mama en Yvonne, ‘de dames’, plus Emma en ik, ‘de meisjes’. Van Sam Drukker had ik nog niet eerder gehoord, maar mama’s enthousiasme was overtuigend.
Emma reageert niet, ze lacht naar een man die stilletjes nadert
In de filmzaal van Slot Zeist, gegniffel links en gegniffel rechts, groeide mijn interesse. Op het eerste gezicht een humoristische, intelligente, nuchtere kunstenaar, met een fijn oog voor portretschilderingen. Emma en ik begonnen achterin en werkten ons starend naar voren. De dames volgden het traject in omgekeerde richting. Ik keek naar een video waarin te zien was hoe snel Sam Drukker z’n blik van een object buiten het beeld van de camera afwisselt met een kijkje op het schildersdoek.
Na een snellere ronde dan die van de dames sta ik weer aan het begin van de expo, tevens het eindpunt.
‘Echt lief, die berichtjes die mensen in het gastenboek achterlaten’, zeg ik terwijl ik een bladzijde omsla, nog twijfelend om iets te gaan schrijven. Emma reageert niet. Ze lacht naar een man die stilletjes nadert. Hij heeft een bekend gezicht, waarmee hij Emma vriendelijk aankijkt. Mijn wangen nemen de kleur van Emma’s haar aan. Sam Drukker in levenden lijve.
‘En, wat vinden jullie ervan?’, vraagt hij.
Mama verliest drie keer achter elkaar met rummikub, het kan haar niks schelen
Em heeft haar antwoord klaar.
‘Mooi! Wat vind je er zelf van?’
Sam Drukker heeft niets te klagen, zegt-ie.
‘We zijn hier eigenlijk vanwege de dames’, zeg ik, ‘Ze gaan binnenkort een cursus bij je volgen.’
‘Ah, de masterclass!’, preciseert de schilder. Z’n blik volgt mijn vinger die wijst naar m’n moeder die haar neus op één van z’n kunstwerken drukt. Hij stapt op haar af.
Mama is altijd erg fanatiek met rummikub. Deze avond verliest ze drie keer achter elkaar. Het kan haar niks schelen, ze maakt er zelfs geen opmerking over. We borrelen met rode wijn, mama borrelt ook. ‘Wat een charmante man, hè, die Sam?’
Afbeelding: Ophelia III (fragment), Sam Drukker
