Nieuwe verslaving: hardlopen

Hardlopen schijnt één van de meest uitgeoefende sporten te zijn. Je hebt er dan ook niet zoveel voor nodig: hardloopschoenen en sportkleding. Een hardloopschema is zo gevonden, maar je kunt je ook laten begeleiden door onze zuiderbuur Evy. Anderhalf jaar geleden waagde ik me al eens aan Evy. De Belgische sportieveling moedigde me in zacht Vlaams aan terwijl ik keikapot thuis kwam van vijftien minuten intervallen. Elke keer was ze weer fier op me, zei ze dat het nog maar een klein stukje was, en dat het zo goed van me was dat ik weer van de partij was die dag. En zo leerde ik vijf kilometer hardlopen. Of eigenlijk dertig minuten, wat volgens Evy gelijk zou moeten staan aan vijf k’s. Dat is dus niet helemaal waar, maar ze bedoelt het goed.

Ik trainde netjes drie keer in de week, oké, ik trainde helemaal geen drie keer in de week

Toen ik de training had afgerond was ook direct mijn motivatie weg. Het was midden in de zomer, snikheet, en zonder Evy werden mijn hardlooprondjes schaarser en schaarser. De zomerwarmte dreef mij naar het zwembad en daar zwom ik, zonder oververhitting, baantje na baantje. Maar het buitenzwembad de Papiermolen ging aan het eind van die zomer dicht. Jammer is dat.
Rond oktober begon het weer te jeuken. Dan toch maar weer hardlopen? En dan is Evy zo’n braaf type. Die wacht wel gewoon op je, ook als je haar een hele zomer hebt genegeerd. Dus gingen Evy en ik weer met elkaar op pad. Het parkje bij mijn nieuwe huis bleek een prima hardloopje en toen mijn zus me vroeg: zullen we samen een vijf kilometer gaan lopen?, was daar ook de nodige motivatie. Ik wou natuurlijk niet voor aap lopen. Dus ik trainde netjes drie keer in de week. Oké, nee, ik trainde helemaal niet drie keer, dat is me één keer gelukt. Twee keer in de week lukte wel, gelukkig was Evy nog steeds fier op me.
Mijn doel voor mijn allereerste hardloopwedstrijd ooit: niet gaan wandelen. Leek me wel een aardig doel voor mezelf. Op een vrijdagmiddag reed ik met mijn zus naar Duitsland. Wel zo veilig om naar het buitenland te gaan als je je voor het eerst en plein public gaat lopen uitsloven. Ik wist natuurlijk dat het druk zou zijn. Maar dat er zoveel mensen zo druk bezig konden zijn met lopen! Een enorme mensen massa verzamelde zich rond de start en finish. Beginnende lopers zoals ik, veteranen in een hardloopshirt met 1996 erop, jonge kinderen voor de anderhalve kilometer, marathonrenners, ik keek m’n ogen uit. De wedstrijd was supertof. Ik begon, zoals ik van Evy had geleerd, heel rustig. En mijn doel om de hele afstand rennend af te leggen heb ik gehaald. M’n zus stond juichend aan de finish. En ja, ik moest natuurlijk weer huilen, waarom weet ik niet. Maar ik snap nu wel al die mensen die aan hardlopen doen. Het is enorm verslavend. Soms is het zwaar, soms is het warm, maar nog voordat ik mijn hardloopschoenen heb uitgetrokken denk ik: wanneer ga ik weer?