Ik blijf voor altijd alleen. Eindig als een kattenvrouwtje in een flat drie-hoog-achter. Of in een mooi vrijstaand huisje met jacuzzi. Hangt even af van de hopelijk nog komende carrière. Ik weet dat ik zei dat verkering tijdens je studententijd kut is. Maar toch. Nu het wat kouder wordt, wil je toch tegen iemand aankruipen. Ik zat laatst in de UB. Als hbo-cursist mag ik daar niet komen, maar tegendraads als ik ben, ik zat er toch. Het is ook niet zo dat er altijd consequent wordt gestudeerd. Er werd hardop gesproken, terwijl de rest gewoon stil aan het studeren was of zat te facebooken. Terwijl ik luisterde naar het gesprek, vielen me twee dingen op.
1 Hoe asociaal je moet zijn om hardop te praten in een stiltegebied.
2 Eén op de twee mensen had een date via Tinder.
Vier jongens vragen of ik hun slaapkamer wil komen bekijken
TINDER. Ook ik moet toegeven dat ik me er een tijdje schuldig aan heb gemaakt. Het idee is dat je je grote liefde vindt, maar ik kreeg enkel nachtelijke berichtjes met de vraag of ik langs wilde komen. Als ik dan vriendelijk bedankte, was de conversatie ook direct voorbij. Superaardig. Ik was er snel klaar mee en heb de app verwijderd.
Maar tijden veranderen. Ik hoor de laatste tijd echt vaak dat mensen een verkering hebben via Tinder. Eerst liegen ze, dat ze hem of haar ‘uit de stad’ kennen. Maar al snel komt de waarheid op tafel. Nu ben ik dus nieuwsgierig geworden of het tegenwoordig echt werkt. Misschien zijn mensen fatsoenlijk geworden. Willen ze echt daten, in plaats van direct met elkaar slapen. Gisteren heb ik de app gedownload en een aantal keren naar links en rechts geswipet.
Tussenstand.
Vier jongens vragen of ik hun slaapkamer wil komen bekijken.
Twee jongens willen een drankje met me drinken.
Twee jongens die me vroegen wat m’n lievelingseten is lieten vervolgens niet meer van zich horen (was het kinderachtig om pannenkoeken te zeggen?).
Een paar matches zonder gesprek.
Misschien is Tinder toch wel de toekomst van het daten. Ik laat nog weten hoe de drankjes smaakten
