Het voelt alsof ik ineens een eigen huisje bezit. Alsof ik een vaste baan heb en een burgerlijk leven met een strak ritme leid. Wanneer ik thuiskom van Zernike kan ik lekker met de voetjes omhoog. Raar wat een tv doet met je leefruimte, het apparaat lijkt m’n kamer groter te maken, terwijl hij toch minstens één vierkante meter ruimte inneemt.
Een maand of twee zat ik met dit tv-idee in mijn hoofd. Ik kon beter investeren in een nieuwe cameralens. Dat is tenminste een nuttige investering in je toekomst, dacht ik. Van een tv word je maar lui.
Als we vroeger tv wilden kijken, moesten we een stoel van de eettafel pakken en die ervoor zetten
Maar ik ontdekte leuke programma’s. En echt interessante documentaires. Door het hart van China bijvoorbeeld waarin een Nederlandse presentator in vlot Chinees mensen interviewt, soms tot de tranen over hun wangen rollen. Ook volgde ik voor het eerst Wie is de Mol? om uiteindelijk te ontdekken dat m’n mensenkennis tekortschoot. Ik was ervan overtuigd dat Ruben de molfiguur was, maar nee, hoor. Wel kon ik de afgelopen tijd écht meepraten met de rest van Nederland.
Ik ben opgevoed met ‘weinig tv’. De tv mocht bij ons thuis geen ‘dominante rol’ spelen in de woonkamer. Daarom stonden bank en de tv van elkaar gescheiden. Als we tv wilden kijken, moesten we een stoel van de eettafel pakken en die ervoor zetten. Dat zat na een tijdje ietwat oncomfortabel. We konden ook doen wat m’n vader altijd deed (tot grote ergernis van mijn moeder): staand tv kijken. Hij kon zich niet overgeven aan het ‘lekker onderuitgezakt hangen voor de buis’. Dat ik nu vanaf mijn bank of zelfs vanuit mijn bed tv kan kijken, is onwennig. Maar die momenten met een leuk programma en goed comfort zorgen wel voor een ‘ik-heb-een-eigen-huis’-gevoel. Dat zijn momenten van pure (onderuitgezakte) ontspanning.
Foto: Keirsten Marie
