Ouderavond. De Hanze zet haar beste beentje voor, met gratis koffie en colleges voor de ouders van eerstejaars Toegepaste Psychologie. Een warm welkom, een goed begin.
Pakkende frases in de powerpoint worden hardop voorgelezen, waardoor de meerwaarde van de powerpoint acuut verdwijnt. Het is niet dat alles meerwaarde moet hebben. De studenten voegen ook weinig toe, ze zitten hier vanavond immers alleen maar voor hun ouders.
De teksten over de opleiding zijn ietwat vertekenend. Of mosterd na de maaltijd. Pas nu, midden oktober, komt de opleiding met praktische argumenten voor het bestaansrecht van de opleiding en de invulling van de vakken. Op de Open Dag werd vooral mooi weer gespeeld, er kwamen voornamelijk dingen aan de orde die niet representatief zijn voor wat je op de opleiding aantreft.
Het curriculum voor jaar drie kan zelfs m’n moeder niet meer boeien, m’n vader is al eerder ingedommeld
Naarmate de Ouderavond verstrijkt, lijken de woorden minder aan te slaan en te boeien. Zelfs m’n moeder, scherp en aandachtig als altijd, lijkt het curriculum voor jaar drie niet meer te vatten, m’n vader is al ruim voor die tijd ingedommeld. Met mooie verhalen over wat er voor de bloedjes van kinderen in het verschiet ligt, prijst de opleiding zichzelf uitvoerig. Waarschijnlijk in de hoop de ouders van de net-klaar-met-havo’ers gerust te stellen: hier wordt geen lesgegeven, hier is sprake van toponderwijs.
Als de docent in het hoorcollege voor ouders dan óók nog begint over positieve psychologie, breekt mijn klomp helemaal. Er zijn volgens mij nul concrete voorbeelden te noemen van hoe positieve psychologie tot uiting komt in de opleiding.
Maar goed, Boeddha zegt volgens de powerpoint dat men geluk vindt in het accepteren van het hier en nu, dus wellicht moet ik deze twee uur waarin mijn ouders een vertekend beeld van mijn opleiding krijgen, zien als een nobele daad van de school: ze zetten mijn ouders op passief betrokken.
En dat is ook wat waard.
