Bij een projectbespreking op een, uiteraard, erg onchristelijk tijdstip is het niveau afgezwakt van ‘We moeten dit volgende week echt afhebben’ naar ‘Hé, ik heb dus Tinder van mijn telefoon verwijderd.’ De projectgenoot die het zegt kijkt me betekenisvol aan, maar de boodschap gaat langs me heen. Na een paar slokken koffie wordt het me duidelijk dat het verwijderen van Tinder tegenwoordig een statement is.
Tegen de digitalisering van intimiteit. Tegen het concept dat een computer beter weet wie bij je past dan je bloedeigen moeder. Kijk, ik snap dat het sneu is voor een seriemoordernaar in spe die z’n perfecte type op de Tinderboederij niet meer kan uitkiezen, maar ik zie wel iets in de ontwikkeling. Flikker allemaal lekker Tinder van je mobiel en word weer ouderwets verliefd op de persoon naast je in de bus.
Tegenwoordig moet je heel veel doen voordat je je pik in iemand kunt steken
Ga een minutenlange verhitte dialoog met jezelf aan over de manier waarop je haar zult aanspreken (bij de volgende halte ga ik iets tegen haar zeggen) om er vervolgens aan het eind van de rit achter te komen dat je niks anders hebt gedaan dan in jezelf praten. Terwijl je door het busraampje kwijlend naar haar bevallig wegwaggelende achterwerk kijkt, beloof je jezelf plechtig dat je haar de volgende keer niet zo makkelijk laat schieten. Zo leer je jezelf ook weer een beetje kennen. Het is gezond om te twijfelen aan je romantische strategie.
Mijn projectgenoot vervolgt zijn verhaal: ‘Ik heb het gevoel dat ik tegenwoordig ontzettend veel moeite moet doen voordat ik mijn pik in iemand kan steken. Ik moet eerst een heel lijstje van ongeschreven internetregels bijlangs lopen, alles maar leuk vinden, de hele tijd berichtjes sturen. Dat slaat toch nergens op? Ik wil gewoon weer eens ouderwets verliefd worden, man.’
Ouderwets verliefd worden. Net als de arbeidersstelletjes in mijn straat die hun fietsen aan hetzelfde slot hangen, omdat ze er morgen toch evenvroeg uit moeten. De kleinhuiselijke romantiek die in dit soort dingen schuilen kunnen zo op z’n tijd ontzettend vertederend zijn, en eigenlijk is dat toch waar het om draait.
Het is best lullig om je kinderen over twintig jaar uit te moeten leggen dat je mama tijden hebt zitten stalken
Liefde moet vooral lief zijn. Het is bijvoorbeeld best lullig om over twintig jaar aan je kinderen uit te moeten leggen dat je eerst een goede tien weken mama’s verschillende profielfoto’s hebt geliked, haar toen een aanzienlijke tijd lang op Instagram hebt gestalked, en dat je haar uiteindelijk matchte op Tinder zodat je een excuus had om haar aan te spreken. Om nog maar te zwijgen van de foto’s van genitaliën die daarna uitgewisseld werden. Ja heus, het gebeurt. Mijn eigen moeder nam vroeger broodjes mee naar school, omdat ze mijn vader te mager vond. Mijn vader was toevallig mager van bouw, maar hij zei er niks van. Op die manier zijn ze verliefd geworden. Daarom wil ik iedereen die dit leest op te roepen om niet meer de liefde in een beeldscherm te zoeken, maar de avond voordat je ergens heen gaat één extra broodje te smeren.
