Schouders naar voren, kin omlaag

Vroeger heb ik altijd geleerd dat je omhoog moet kijken. Vol trots borst naar voren, schouders naar achter en kin omhoog. Zelfs als je totaal niet zelfverzekerd bent, kun je op deze manier toch nog een beetje zo overkomen.
Deze week heb ik geleerd dat je juist naar beneden moet kijken. Op een mooie vrijdagavond besloot ik mijn innerlijke feestbeest los te laten. In plaats van in mijn Harry Potter-onesie een film op mijn zes jaar oude MacBook te kijken, ging ik naar de Pathé met wat menselijk gezelschap in de vorm van mijn zusje. De film was één van de meest cringy films die ik in m’n leven heb gezien.

Ik probeerde m’n gekreukte ego te redden: vol zelfvertrouwen naar voren kijken, lachend doorlopen

Nog nooit heb ik zo vaak mijn ogen dichtgedaan bij een romantische komedie als bij Home Again. Niet omdat het heel eng was of omdat de acteurs heel lelijk waren (integendeel), maar puur en alleen omdat het regelmatig niet om aan te zien was. Zelfs m’n jeugdsentiment (Natt Wolf, The Naked Brothers Band) kon deze film niet redden.
Toch is de filmervaring niet de reden dat ik de wijze les leerde van het naar beneden kijken. Dat kwam toen ik uit de bioscoop zaal struikelde. Letterlijk, want onderweg naar buiten zag een afstapje over het hoofd. Ik probeerde m’n gekreukte ego te redden door vol zelfvertrouwen naar voren te kijken en lachend door te lopen. Mijn menselijk gezelschap vond dit allemaal hilarisch en lag juist krom van het lachen.
Toen gebeurde het.
M’n zus, in dubbelgevouwen toestand met haar neus nog geen meter van het vloertapijt verwijderd, pakte iets op wat ik op het eerste gezicht vond lijken op een smerig papiertje dat iemand ergens had laten liggen. Erg ver zat ik er niet naast.
‘O! MY!! GOD!!! IK HEB TWINTIG EURO GEVONDEN!’
Zo leerde ik dat het soms beter is om naar beneden te kijken.