Vandaag was ik de veroorzaker van een gaapeffect (zoals ik het zelf graag noem). Een rimpel in het water die een golf nieuwe rimpels lijkt op te wekken. Maar ik was geen gaper, ik was een kucher. Tijdens mijn tentamen kreeg ik een irritante kriebel in de keel. Eentje die je alleen oplost met glorieus hoesten of met een paar slokken water. Dat laatste was helaas geen optie. Al keelschrapend bewoog ik me naar m’n waterflesje op tafel, dat voor een keer ontbrak in het scenario. Al kuchend zat ik daar in de lucht te grijpen, proberend het geluid enigszins te minimaliseren. Vreselijk, niks is erger dan een hoestbui tijdens een tentamen.
Weer twee seconden later klonk er zowat een koor aan keelgeluiden
Verbroken uit hun concentratie bundelden steeds meer mensen hun blikken tot één groot geïrriteerd staren naar de steen des aanstoots, ik. Ik verwelkomde dus de andere kuch die de mijne na tien seconden met z’n gezelschap vereerde. Weer twee seconden later klonk er zowat een koor aan keelgeluiden. Gehoest, geproest, gerochel en geschraap, geblaf, gezucht, gehijg en gesnak en hier en daar zelfs een onderdrukt gierend gilletje. Vanuit elke hoek van de zaal klonk wel weer een ander kuchgeluid. Jammer dat er geen dirigent voor ons stond, met zoveel verschillende klanken hadden we een interessant muziekstuk kunnen maken.
Kuchen in koor voelt beter, je verdraagt de irritatie als groep
Opvallend, die aanstekelijkheid van gedrag. Is kuchen net zo besmettelijk als gapen? Of zijn er wellicht mensen die wachten tot het sociaal acceptabel is om te kunnen rochelen? De stilte doorbreken met kuchen wordt altijd fel afgestraft door omstanders. Kuchen in koor voelt beter. Je proest niet in je eentje, je verdraagt de irritatie als groep.
Zodra iemand begint met het schrapen van z’n keel, volgen er direct anderen. Soms lijkt het bijna op een snotter- en sniffestijn. Een festijn dat vaak maar één minuut aanhoudt. Elk geluid na die vrije seconden rocheltijd, neem je voor eigen risico, dan moet je die geërgerde blikken weer alleen verdragen.
