Het is vrijdagmiddag vier uur. De kinderen van basisschool de Klimop hebben de school verlaten. Het weekend is begonnen en maandag is nog ver weg. De vader en moeder van Anna (11) melden zich bij juf Daphne. Ze komen verhaal halen. Hun dochter krijgt één dezer dagen haar studieadvies, en mama Anneke heeft lucht gekregen van fouten in het systeem. Juf Daphne verzekert hun dat Anna géén verkeerde beoordeling krijgt. De toetsen die er toe doen zijn een aanvulling op de beoordeling van Juf Daphne en ze zijn níet bepalend voor de studierichting. Juf Daphne probeert uit te leggen dat de resultaten op de toetsen richtinggevend zijn, een aanvulling op haar oordeel. Een kind is veel meer dan wat kille cijfers kunnen uitdrukken.
Juf Daphne was geen juf geworden als ze kinderen alleen zou afrekenen op de cijfertjes
Mama Anneke heeft er geen oren naar. Haar kind heeft in eerste instantie toch gymnasiumscores gehaald? Anna’s papa, wiens telefoon tijdens het gesprek maar blijft rinkelen, slaat met z’n vuist op tafel, we kunnen hier en nu toch wel even de garantie krijgen dat dat gymnasiumadvies voor Anna blijft staan?
Anna is één van de speelballen in een affaire over foute toetsuitslagen die werd veroorzaakt door ‘experts’ die een rekenfout maakten. Haar ouders gebruiken de (foute) cijfers om het oordeel van de leerkracht aan te vechten. Dat is je reinste schande te noemen. Docenten worden namelijk niet louter opgeleid om op kinderen te passen.
Het cijfersysteem hekel ik al veel langer. Het zal niet snel veranderen, vermoed ik. Maar Juf Daphne was geen juf geworden als ze kinderen alleen zou afrekenen op de cijfertjes. Als Juf Daphne zegt dat Anna goed past op het vmbo of de havo, dan doen pappa en mamma er goed aan dat advies te volgen. Dat maakt Anna op de lange termijn allicht alleen maar gelukkiger.
