M’n paspoort is verlopen. Ik weet nog hoe ik er vijf jaar geleden mee voor het gemeentehuis stond. Ik keek naar de afloopdatum, een jaartal dat ver in de toekomst lag. Die toekomst, daar leven we nu al een maand in. Hoe kunnen die vijf jaar al voorbij zijn? Ik dacht dat de Cinnamon Challenge vrij recent was en Gagnam Style is ook aardig nieuw, toch? Nee dus, deze rages speelden zich af in een grijs verleden.
De blauw-gouden jurk is al twee jaar oud. The Ice Bucket Challenge, bijna drie jaar. Waar is die tijd heengegaan? Tijdens de puberteit duurde elke maand een half jaar. Nu lijkt een half jaar nog niet eens een maand.
Mooier, slanker, succesvoller… van al die dagdroomfantasieën heb ik er niet één waargemaakt
De afgelopen vijf jaar voelden meer als twee. Ik weet nog dat ik met het paspoort de hand fantaseerde over het jaar van de afloopdatum, over nu. Hoe zou mijn leven dan zijn? Alle dagdroomidealen kwamen voorbij: mooier, slanker, gelukkiger, succesvoller, vul het rijtje maar aan. Ik zou tegen die tijd vast studeren aan een kunstacademie in de Randstad. Waarschijnlijk zou ik ook een boek hebben geschreven. Of wacht… geen boek, maar een bestseller natuurlijk.
Van al die fantasieën heb ik niet één waargemaakt. Alles is anders gelopen, maar ik heb nergens spijt van. Toch weet ik nog goed hoe ik op die zonnige voorjaarsdag door de lege bladzijden van het paspoort ritselde. Ik maakte een afspraak met mezelf: als ik dit ding weer inlever, zijn minstens twee lege pagina’s bestempeld. Vandaag, vijf jaar in de toekomst, zijn alle bladzijdes leeg. Ik vind het niet erg, maar het maakt me wel bewust.
