In 2008 haalde Harriet Makulukulu haar hbo-diploma International Communication aan de Hanzehogeschool. Ze was koud terug in Tanzania, toen ze een mailtje uit Groningen kreeg. Of ze belangstelling had voor een baan als projectcoördinator.
‘Iets betekenen voor Tanzania én Nederland, dat was mijn droom. En deze baan had het. Ik heb drie jaar keihard gewerkt om mijn doel te bereiken en hier zit ik: het is gelukt.’
Het is de scholing van bijna honderd Tanzaniaanse verpleegkundedocenten in negen nursing schools in het oosten, noorden en westen van het Oost-Afrikaanse land (vijftien keer zo groot als Nederland). Harriet zorgde ervoor dat de negen scholen een skillslab kregen, een ruimte waar verpleegkundigen in spe kunnen oefenen op dummies (oefenpoppen) en allerlei andere voorzieningen zoals lesmateriaal en goed toegankelijk internet. Die dingen waren van belang, maar het waren slechts voorbereidingen voor de ware veranderingen, veranderingen in het onderwijs.
‘Tanzaniaans onderwijs is traditioneel: de leraar vertelt hoe het zit en dat is het dan. Aandacht voor praktische vaardigheden is er te weinig. Daarom wilden we op die negen scholen een competentiegericht curriculum invoeren dat te vergelijken is met het Verpleegkundeleerplan op de Hanzehogeschool.’
Dat curriculum is, aangepast aan de plaatselijke omstandigheden, opgesteld en docenten van de Hanzehogeschool bezochten Tanzania om docenten in te wijden in de bijbehorende didactiek.
Soms was het was op eieren lopen voor Harriet. Het Tanzaniaanse bestuurssysteem is behoorlijk hiërarchisch. ‘Je krijgt moeilijk iets van de grond als je de leiding niet mee hebt. Daar betaalt zich uit dat ik Tanzaniaanse ben: ik heb niemand voor het hoofd gestoten en toch zijn alle docenten inmiddels allemaal geschoold.’
Harriet Makulukulu (30) is nu in Nederland voor de laatste loodjes. Eén zorg heeft ze wel: ‘Ik hoop dat de veranderingen bestendigen. Ik denk het wel, want het enthousiasme is groot.’
