Wat een tijd leven we toch in, hè? Weet je, met Trump, en de Brexit en de vluchtelingen-problematiek. De geschiedenis schrijft zich en ontvouwt zich vlak onder onze ogen. We zijn allemaal toeschouwer in dit, noem het gerust opmerkelijke, geopolitieke theater. Een theater dat we op ieder moment van de dag kunnen volgen via ontelbare beeldschermen.
Heeft-ie door dat-ie flink aan het wauwelen is? Waarschijnlijk niet. Is zij onder de indruk van zijn poging de hedendaagse zaken met filosofie van de koude grond te bewateren? Niet bepaald.
Blijf relevant, Rogier, maak af en toe oogcontact, zeg iets over haar krullen die je de adem ontnemen
Zijn betoog heeft een bepaalde aandoenlijkheid die haar weet te prikkelen. Ze luistert. Niet aandachtig, maar losjes knikt haar hoofd om aan te geven dat ze zijn relaas begrijpt. Voor Rogier voelt het alsof hij hoog in de wolken op een dun koord balanceert, de wind perst tranen uit zijn ogen, hij dreigt zijn evenwicht te verliezen. Eén verkeerde stap, en haar aandacht zal verdwijnen.
Blijf relevant, Rogier. Maak af en toe oogcontact, maar niet te vaak. Zeg iets over haar wispelturige krullen die je de adem ontnemen. Probeer belezen over te komen. Houd je zenuwen in bedwang. Op dit moment heb je té lang gewacht jongen.
Rogiers hersenpan kleurt rood van oververhitting. Sinds hij Marieke van 2b voor het eerst zag staan in het trapgat, met een opklapspiegeltje en lipstick, wist hij het. De eerste, bleke zonnestralen van de dag wentelden zich om haar krullen, ontlokten subtiele tinten, nooit eerder door mensenogen waargenomen. Op dat moment wist hij dat zijn lot bezegeld was.
Kijkt ze naar je? Ze kijkt naar je. Ze moet het ook weten. Voelen. Ze moet toch voelen wat ik voel!?
Rogier van 3a spendeerde weken aan het voorbereiden van plannetjes om haar tegen te komen. Hij zou haar post stelen om vervolgens aan te bellen, verkeerd bezorgd. Hij zou haar fiets saboteren, en hoffelijk voor de dag komen door een lift aan te bieden. Hij zou plots geen korrel suiker meer in huis hebben en toevallig net zijn ouders op bezoek.
Kijkt ze naar je? Ze kijkt naar je. Ze moet het ook weten. Voelen. Ze moet toch voelen wat ik voel. Rogier raakt langzaamaan verstrikt in de cirkels van zijn geest. Twee flinke teugen uit zijn wijnglas helpen hem de stugge draden te ontwarren. Nu moet het gebeuren, besluit hij. Ik kan niet blijven praten. Rogier voelt een zweem zelfvertrouwen opbollen en grijpt het moment aan om met getuite lippen naar voren te buigen. Ver weg voelt hij vocht stromen onder zijn oksels. Dan gaat de deurbel.
De buurman, of het wat minder kan met die takkeherrie. Minder? Man je snapt toch niks van het leven, leer de geneugten van de jeugd te waarderen. Rogier knikt vriendelijk, maar door zijn zatte kop gooit-ie de deur een tikje harder dicht dan hij bedoelde.
