Ik heb echt enorme honger. Om enigszins licht te laten schijnen op de kwaliteit van de pizzatenten kijk ik naar de recensies op internet, wat an sich al een lust voor het oog is.
De pizza kwam veel te laat aan en was koud, niet weer bestellen hier!!!!
Ik had de pizza’s om kwart over acht besteld en om 20 voor negen ging de bel al, heerlijk warm!
Niet te vreten.
Troep.
Leer koken. (Altijd relevant bij restaurants, toegegeven)
Beste pizza’s in Groningen!
De bezorgtijd was kort, maar de pizza’s hadden onderweg schade opgelopen.
Telefonisch niet bereikbaar, geen goede voicemail. (Wat ik oprecht een bijzonder criterium vind)
Leer koken. (Altijd relevant bij restaurants, toegegeven)
Supersnel bezorgd en lekker.
Alsof de bezorger na een bezorgronde even een retourtje Bedum plant.
De slotsom is dus dat er geen enkel pijl valt te trekken op de recensies. Na lang twijfelen besluit ik toch het risico op hartkloppingen te lopen en een pizza te bestellen met spek, ham, salami, rosbief, ui, Spaanse pepers en knoflook. De afgelopen dagen heb ik vegetarisch gegeten, dus ik heb alle reden om met terugwerkende kracht vlees te eten. YOLO (en die arme beestjes ook, maar dan korter).
Er staat een miniatuurtafeltje op de pizza, een kaal tafeltje met z’n pootjes in de zompige grond
Terwijl ik alvast mijn kamer opruim en alles klaarzet voor een ordinaire schranspartij, houd ik de klok in de gaten. Na bestudering van de recensies, reken ik op een wachttijd van maximaal drie kwartier.
Pizza.
Vol verwachting duw ik het geld in de hand van de bezorghelm en doe de pizzadoos open. Een vleesorgie ligt verspreid over een soortement pannenkoek met kaas. De moed zakt met mijn eetlust in de schoenen en semi-teleurgesteld stouw ik een puntje van 1 euro 50 naar binnen. Opvallend is dat er een soort miniatuurtafeltje op de pizza staat. Niet met een rood-wit kleedje, nee, gewoon kaal, met de poten in de zompige grond van kaas en slap deeg. Een tafeltje dat niet zou misstaan op de gemiddelde boulevard in een toeristische stad, en zo smaakt de pizza ook. De belofte is o, zo groot, het wachten is o, zo spannend en uiteindelijk kom je thuis van een kermis die niet alleen koud was, maar waar de attracties stuk voor stuk stuk waren, de poten van de grijpmachines kapot en waar de schimmels in de suikerspinmachine zich zichtbaar aan het verspreiden waren (iets wat dus echt kan ondanks de hoge suikerconcentratie, ik heb het gegoogeld). Moraal van het verhaal: bestel volgende keer gewoon lekker een patatje.
